διευθυνσεις

Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

ελληνική λογοτεχνία και ποίηση

ελληνική λογοτεχνία και ποίηση
Επιμέλεια Σελίδας: Πάνος Αϊβαλής - δ/νση αλληλογραφίας: Μεσολογγίου 12 Ανατολή Νέα Μάκρη 190 05, τηλ. 22940 99125 - 6944 537571
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν
ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.....................................................................ΥΦΟΣ Γράμματα, τέχνες, βιβλίο, πολιτισμός

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Αποσπάσματα από την μυθιστορηματική αυτοβιογραφία της Αγαθής Δημητρούκα

14079793_1088630627872284_4512325026694996061_n
Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος από πολιομυελίτιδα. Τον αγαπούσα για την δικαιοσύνη του και την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε. Κάθε φορά που με έβλεπε αποφασισμένη για κάτι, έκανε το σταυρό του και ψέλλιζε : «Δόξα σοι ο θεός».
Όταν παραβαίνοντας τις μεταξύ μας συμφωνίες έκανα του κεφαλιού μου κι έπρεπε να τιμωρηθώ, παρόλο που στα χωριά η τιμωρία των παιδιών συνεπαγόταν ένα γενναίο χέρι ξύλο, εγώ δεν έτρεχα να φύγω, να κρυφτώ, για να μην τον προσβάλω που εκείνος δεν μπορούσε να τρέξει σε αναζήτηση μου. Πλησίαζα με κατεβασμένο το κεφάλι, όπως ακριβώς πλησίαζε και σε μένα ο σκύλος μας – όταν έσπαγε την αλυσίδα του για να τον ξαναδέσω -, και μου έδινε απλώς ένα συμβατικό χαστούκι.
(…)
Κάποιες φορές χρειάστηκε παιδί να κουβαλήσω στην πλάτη μου τον πατέρα μου. Εκείνος έλεγε ένα «Δόξα σοι ο θεός» κι έκανε το σταυρό του κι εγώ έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και προσπαθούσα να ισιώσω την πλάτη μου αργά αργά, γιατί πονούσα σα να είχαν σφηνωθεί ανάμεσα στα πλευρά και στους σπονδύλους κομμάτια από μάρμαρο, από άσπρο μάρμαρο που γινόταν ένα με τα κόκαλα. Κι ήταν πολύ ιδιαίτερος αυτός ο πόνος και τον ένοιωθα μόνο τότε.
Γι’ αυτό παραξενεύτηκα όταν, μετά από χρόνια, που ξεκίνησα να μεταφράζω τον Δον Κιχώτη, πονούσα με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούσα να δουλέψω και για να συνέλθω χρειαζόταν να αναλύομαι σε δάκρυα. Μα εγώ τον Δον Κιχώτη τον λάτρευα και στις σελίδες του είχα βρει επανειλημμένα καταφύγιο και γιατριά όταν μελαγχολούσα. Τι συνέβαινε λοιπόν;
«Μα δεν καταλαβαίνεις πως ο Δον Κιχώτης είναι ο πατέρας σου;» μου έλυσε την απορία ο Ευγένιος, φίλος της ψυχής.
14100250_1087755051293175_3138860055619921602_n
(…)
«Θέλω να μου γράψεις ένα τραγούδι που να περιέχει τους στίχους ‘Σκότωσα το διάκονο/ μες την εκκλησία’» είπε ο Χατζιδάκις στον Γκάτσο ένα μεσημέρι που δεν υπήρχαν άλλοι στο τραπέζι.
«Εγώ δεν γράφω τέτοια πράγματα» απάντησε εκείνος με την πρώτη.
Κι ο Χατζιδάκις, χωρίς δεύτερη κουβέντα ρώτησε εμένα: «Εσύ γράφεις;»
«Εγώ γράφω» του απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη.

14117767_1088630764538937_5944415203558752729_n
Αγαθή Δημητρούκα, Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε το θάνατο, μυθιστορηματικό αυτοβιογραφία, εκδόσεις Πατάκη
_____________

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου